Τα παλιά χρόνια, τη Μεγάλη Παρασκευή, αλλά και όλη τη Μεγαλοβδομάδα, τα παιδιά γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι στο χωριό και τραγουδούσαν τα μοιρολόγια του Χριστού. Η κ. Καλλιόπη Νικ. Νιράκη ανέσυρε από τη μνήμη της και μας παρέδωσε αυτά τα μοιρολόγια όπως θυμάται να τα τραγουδούν στο χωριό της, την Πλώρα της Μεσσαράς.
Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά βρουχούνται.
Σήμερα βάλανε αρχή οι άνομοι Οβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι.
Η Μάρθα κι η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα,
του Ιακώβου η αδερφή, κι οι τέσσερις αντάμα,
επήρανε στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι,
και το στρατί τους έβγαλε εις του ληστή τη μ-πόρτα.
«Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου!»,
κι η πόρτα από το φόβο τζη ανοίγει μοναχή τζη.
Τηρούν ζερβά, τηρούν δεξά, κανένα δε γνωρίζουν,
μόνο τον Άη Γιάννη Πρόδρομο.
«Ω, Άη Γιάννη Πρόδρομε και Βαφτιστή του γιού μου,
μην είδατε το γιούκα μου κι εσύ το Δάσκαλό σου;»
«Δεν έχω μάτια να σε δω, στόμα να σου μιλήσω,
ούτε και χεροπάλαμα για να σου τονε δείξω.
Θωρείς το εκείνο το βουνό το μαυροφορεμένο,
απού φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτημένο;
Εκεί είναι ο γιούκας σου. Τον έχουν σταυρωμένο.»
Η Παναγιά ως το ‘κουσε πέφτει και ελιγώθη,
νερό σταμνιά τση χύσανε, τρία κανάτια μόσχο,
και τρία ροδομνόσταμνο για να ‘ρθει ο λογισμός τση.
Σαν ήρθενε ο λογισμός και ήρθενε ο νους τση,
ζητά μαχαίρι να σφαγεί, γκρεμνό να δώσει κάτω
για το μονογενή τζη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου